Har kun boqqa borar edim ko’rgani uni,
Gulzor aro o’sayotgan nozik g’unchani.
Iliq shamol yalab o’tar uning yanog’in,
Asta-sekin hilpiratar nozik yaprog’in. Ko’rganda u g’unchani ko’nglimda quvonch,
Kun sayin oshar menda sevgimga ishonch.
Bilmam, nimalar bizni yaqin etardi,
Yulduzlardan yuksakda ko’rardim seni. Bir kun bog’dan shu g’unchani topa olmadim,
Ming afsuski, yorginamni asray olmadim.
Nahotki, bir begona ko’z nazar tashladi,
Bu nozik, mayin g’unchamdan meni ayirdi. Kim uzdi bu g’unchani shu go’zal bog’dan,
Ajratib yolg’izimni, ajratib guldan.
Qani endi bu g’uncha? Tunlarim bedor
Sensiz o’tdi, jonginam, dunyo menga tor. Yillar o’tar, to’xtamay izlayman seni,
O’shal payt ochilmagan nozik g’unchani.
G’uncha endi ochilib gulga aylangan,
Har zamonda kaminani esga olarkan.
| 
